Waarom profiteren als ik het zelf kan?

Zorgkwaliteit wordt, zeker in de woonzorgsector, vanuit de meest uiteenlopende disciplines en perspectieven benaderd. Maar de visie van de cliënt blijft een cruciale, omdat die vaak het streven naar kwaliteit belichaamt.  Zo’n cliënt, haar naam is Mariette Keller, vonden we in Woonzorghuis Ambroos in Zemst. Dat is 1 van de 5 huizen onder Woonzorg Emmaüs, een sterke speler in de provincie Antwerpen. Met tijdelijke ondersteuning, permanent wonen en chronisch complexe zorg zoals jongdementie. Of thuiszorg, buurtcentra en zelfs services via dienstencheques. Maar Woonzorg Emmaüs is bovenal een menselijke mentaliteit, waardoor ouderen zichzelf kunnen zijn. En echt thuiskomen.

Optimisme en realiteitszin

Mariettes stralende glimlach verraadt een grote levenslust. ‘Ik ben 92 en woon hier 2 jaar en enkele maanden: dit is mijn eindbestemming. Maar ik voel me goed en kan nog goed mee, als optimist pas je je overal aan. Toen ik alleen woonde kreeg ik iets in mijn rug en kon niet meer alleen uit bed. Dus bleef ik liever niet alleen, vooral ’s nachts. Ik woonde in Mechelen-stad, dus alles was dichtbij, maar ik moest mijn rollator gebruiken. Inwonen bij mijn kinderen wou ik niet, want nogal op mezelf. Mijn man overleed 24 jaar terug en een nieuwe partner heeft me nooit iets gezegd. Mijn dochter, die me meermaals per week bezoekt, ging eens loeren bij Ambroos omdat het zo dichtbij was. Na een rondleiding kwam ik een week in kortverblijf door mijn rug. Ik voelde me direct thuis met zo’n vriendelijk en gedienstig personeel. En ja, ik kreeg ook corona met wat koorts maar ze hebben me goed gesoigneerd. Er was nog 1 meneer naast me met corona: hij is gestorven maar ik weet niet of het daardoor was. Wij waren de enigen op de afdeling met corona.’

Spelen, lezen, zingen en dansen

De coronacrisis bracht Mariette niet uit balans. ‘Het personeel bleef voorzichtig, mijn dochter en zoon belden dagelijks, ik was niet verlaten. Normaal had ik geen computer, ik kende er ook niks van. Maar mijn zoon had een oude tablet en zette er spelletjes op zodat ik kon kleuren en kaarten. Hij maakt ook cd’s voor me, ik schrijf de titels op of begin ze te zingen, wat hem soms verbaast. Ik hoor graag muziek uit de jaren ’60 en ’70 genre Frank Sinatra, niet die boem boem. Geen Vlaamse plaatjes genre Will Tura, wel Barry White of Nat King Cole: die heeft een zachte stem, dat is ook jazz. In mijn eerste jaar hier zijn we met de groep weggeweest, ik heb toen nog de Hucklebuck gedanst! Als ik hier een plaatje opzet en de deur is dicht, dan durf ik ook dansen. En lezen? Neen: boeken kan ik niet meer vasthouden maar mijn zoon heeft zo’n dingske (een e-reader) gekocht en er zitten heel wat boeken in. Dit is van Daniëlle Steel, meer een liefdesverhaal, dat komt altijd goed. Maar toch het liefst detectives zoals Poirot of Miss Marple, ook op de BBC.’

Racing Mechelen tot Roland Garros

De liefde voor de sport zit er goed in. ‘Ik kijk graag naar snooker. Mijn man zat in een biljartclub en ik ging altijd mee, in het café van mijn tante. Ik hield dan de score bij: ik ben daar echt grootgebracht maar snooker vond ik nog beter. Ik hou ook van tennis. Toen ik 75 werd trakteerden mijn kinderen en schoonkinderen me op de halve finale van Roland Garros, toen Justine Henin er net uit was.’ Mariette blijkt ook een supporter van Racing Mechelen, afgaand op haar foto’s. ‘Ik zag in de krant dat de stadionmuren werden beschilderd, dus reed mijn zoon me rond om de verandering te tonen. En ik was content. Ik stond altijd aan de muur hier op de foto, al toen ik met mijn ouders ging.’ Op carrièrevlak waren het duidelijk andere tijden. ‘Ik werkte 15 jaar bij de Postcheck, maar toen waren er nog geen crèches. Mijn moeder moest werken want mijn vader stierf jong, mijn schoonouders waren te oud, ik had niemand. Dan moet je kiezen en een beslissing nemen.’

Zelfstandig denken en doen

Ons gezelschap is tevreden en tegelijk kritisch. ‘Ik ben heel content dat ze me laten slapen, als late slaper. Op de bewonersraad reclameerde ik wel rond de groentevariatie, intussen zag ik dat er ook knolselder wordt gegeven. En net voor corona hadden ze nieuwe matrassen beloofd, dat was schoon. Maar toen bleken ze alleen boven matrassen te hebben gehad. Dus vroeg ik dit begin dit jaar of wij er nog kregen, 14 dagen later hadden we ze. Nu: is er iets dan vraag ik het, anders weet je het niet. Deze week zei ik nog dat we al 2 maand niet meer zijn gewogen, terwijl dat normaal maandelijks gebeurt. De verpleegkundige pakte meteen de computer, bleek dat het al 4 maand was. Maar ’s middags stond de weegschaal klaar.’ Ondanks haar hoge leeftijd probeert Mariette zelfstandig te blijven. ‘Waarom de meisjes nodeloos lastigvallen? Ze hebben hun werk, waarom profiteren als ik het zelf kan? Als mijn waterfles leeg is, haal ik een nieuwe met de rollator. Je hebt ook mensen die voor zoiets puffen, zuchten en dan bellen.’

Creatief blijven bewegen

Zelfs een heuse wandeling zit er soms in. ‘Ik zou niets veranderen, want op mijn gemakske hier. Wanneer ik goesting heb komt mijn dochter, dan doen we de hele toer buiten en terug. Natuurlijk, er zijn wel overal banken. Ik zie hier veel vogels waaronder die zwart-witte exemplaren… (denkt na) eksters, juist! Ik vroeg eens om een konijnenhok te plaatsen, maar je moet je bukken om het beestje vast te pakken en ervoor te zorgen.’ Mariette blijft realistisch, ook wanneer ze terugblikt. ‘Ik heb een goede jeugd gehad en danste vaak, mijn ouders waren niet streng. Daarna trouwde ik, kwamen de kinderen en zij dragen me op hun handen. 1 keer had ik pech: mijn eerste man stierf na 5 jaar huwelijk, met een kind van 4. Mijn tweede man kende ik van kleins af. We kwamen goed overeen, ik was 27 toen ik hertrouwde. Hij stierf een maand voor onze 40e huwelijksverjaardag. We hadden onze vakanties zoals het moest, tot hij niet meer naar het buitenland wou. En we een stacaravan aan zee kochten.’

Dromend ouder worden

Tijd om afscheid te nemen en… vooruit te blikken. ‘Weet je wat ik zou willen mocht ik kunnen kiezen? Dat ze me rondvliegen in een helikopter. Mijn zoon deed al een ballonvaart, maar dat zei me niets.’ Het ideale verjaardagscadeau, zo lijkt het. ‘Wanneer ik verjaar? Op 27 mei (glimlacht).’

Interview: Denny Coussement, december 2021